Bricks For Everyone Een super leuk verhaal geschreven door één van de deelnemers aan LEGO Masters der Lage Landen. Hij verteld hoe het er achter de schermen aan toe gaat, welke ervaringen en emoties je meemaakt. Kortom, mocht je vooroordelen hebben over het programma, zeker deze eens doorlezen.
Mooi verwoord Giovanni
LEGOMASTERS Halve finale: De tijdrace / tijdreis. Nabeschouwing
De Opdracht
°1 Bouw een trein die door de tijd reist en sneller dan het licht gaat. Hij moet binnen 7cm in de breedte en 13 cm in de hoogte blijven (om door de overlappende tijdportalen heen te kunnen). Het verhaal moet duidelijk zijn. 1 uur bouwtijd.
°2 Vul een tijdvak in in de tijdlijn. Het moet meteen te zien zijn in welke tijd je bent. Bouwtechnieken en primair verhaal zijn heel belangrijk, maar Brickmaster wil ook een boel kleine aanvullende verhaallijnen. We Krijgen 16 uren de tijd.
De brainstorm
°1 We dachten in de eerste plaats aan een vuurpijl. Één uur bouwtijd is weer super weinig, zéker omdat wij nog nooit één steentje op een treinchassis hadden gezet. De tijdlijn bovenop was geïnspireerd op de teletijdmachine van Professor Barabas.
°2 Het tijdvak toekomst invullen vonden we heel moeilijk. Qua referenties kan je werkelijk alle kanten opgaan, dus wordt dat super moeilijk heel duidelijk uit te beelden. Bij de andere 3 tijdvakken kon je meteen een clichébeeld oproepen. De productie kon ook niet heel duidelijk duiden welke invulling op het blauwe vak mocht: de regie wou water, Brickmaster heelal. Onze inspiratie had meteen wel een paar ideeën rond een waterwereld klaar. We dachten aan het topje van het vrijheidsbeeld dat nog boven water uitstak als een vuurtoren, maar ook dat was te moeilijk voor de productie, dus deden we dat in ieder geval niet.
De bouw
°1 De teletijdtrein is heel snel in mekaar gezet. David en ik waren zo goed op mekaar in gespeeld dat we elkaar carte blanche gaven in bouwstijl. We spraken wel af dat het een Time Cruisers (Lego lijn uit 1996) gevoel moest hebben en dat we binnen geel en rood tinten zouden blijven. De spar was de snelste pijlneus die ik kon bedenken. Als piloot bouwde David een archeoloog, die net zoals in de tornado, door de snelheid ging zweven. Hij had aan de ene kant een stoer gezicht en aan de andere kant een bang gezicht, want tijdreizen is wel behoorlijk spannend. De geldcontainer was ook een inspiratie van David. De tijdlijn kwam bovenop de cockpit en de uurwerken kon je veranderen van tijd. We zetten wel 7 of 8 uurwerken overal op de locomotief, zodat Brickmaster er zeker niet naast kon kijken.
°2 Grote voorwaarde was dat het geen dystopisch verhaal werd, de visie van Lego Masters is dat van een familieprogramma en het is geenszins de bedoeling kinderen bang te maken. De eerste insteek was een futuristische koepelstad te maken: 3 koepels die elk zouden voorzien in wonen, werken en ontspanning; met in de kruising van de 3 koepels een hoge communicatietoren. Het geheel moest in het midden van de bouwplaat komen, waardoor het treinkruispunt ons voortdurend in de weg zat.
Na 4 uren bouwen bleek dat te ambitieus en zijn we gaan downsizen naar een algen raffinaderij op pilaren. Daar kwam met de grote tijdsdruk en het grote bouwvak wel wat stress bij. We hadden niet goed afgesproken hoe we het allemaal gingen lay-outen en zaten nog niet op één lijn met ons verhaal. Onze dip werd gered door de bel; de klok ging op pauze en de avond in ons verblijf bracht geïnspireerde redding. We deden elk wat water bij de wijn en kregen ons idee terug op de sporen.
’s Anderendaags was alles veel duidelijker: Ik zou twee koepels bouwen, de terrassen en de lanceertoren. David zou de oogsthaven, de algen en het oogstproces uitbeelden. Daarna zou David doorschuiven met de inrichting van de koepels en ik de raket (the Yellow Arrow) bovenop bouwen. We hadden ons bouwplezier hervonden. Tijdens het bouwen triggerden we elkaar voortdurend met leuke zijverhaaltjes die we beiden bouwden: we hadden Ruben en Kürt in een blauwe dixie gezet op één van de terrassen, op een ander plateau werd er air-pong gespeeld (ping pong op hover-boards), bovenop het lanceerplatform tankt één werkman met een onnozel pompje de brandstof in de raket. Het komt allemaal niet in de uitzending, geen idee zelfs of er wel beeldmateriaal van is, en dat is teleurstellend. De boeven, de kantine en het verhaal met de gemuteerde krabben (een knipoog naar Björn en Corneel) kregen wel cameratijd . In het laatste uur werkten we loopbruggen en relingen af, perfectioneerden we de houding van de werkmannen en het oogstveld werd uitgebreid naar de rest van het wateroppervlak…
Op 16 uur bouwen was dit een prestatie waar we qua bouwtechnieken, verhaal en kleurkeuze heel fier op waren / zijn. We hadden voor het KISS-principe gekozen: Keep It Stupid Simple. Dit keer zorgde een groene draad (in de vorm van een buizentraject) voor het verhaal dat we zelfs nog met wegwijzende pijltjes hadden verduidelijkt. Ook dit zit niet in de uitzending.
De nabeschouwing: ZONDER MEDAILLES NAAR HUIS.
Wat doe je als er een wedstrijd komt op televisie met Lego? Dan schrijf je je in natuurlijk. En dat hebben we gedaan.
Het is een onvergetelijk avontuur geweest: de zangstondes, de bouwwedstrijdjes en flauwe grappen backstage, de babbels met visagie en klankmensen, de grollen met de cameramensen en Kürt en Ruben, de quotes in de containers… Er gebeurt zoveel dat je niet ziet in de uitzending en toch op de gezichten kan lezen als je erbij was geweest. Het was een momentum. We hebben zoveel bijgeleerd; we zijn betere bouwers geworden dankzij de pittige opdrachten. We zijn betere mensen geworden dankzij de prachtige groep deelnemers. We kunnen het iedereen aanraden. Doen!
Maar medailles hebben ook keerzijdes. Er zitten ook slapeloze nachten bij: tobben en verder bouwen tussen de oren, terwijl je eigenlijk hoort te slapen. Er zit heel veel verveling bij: wachten tot de productie klaar is voor opname, de presentatoren hun tekstjes uit het hoofd hebben geleerd, beauty-shots zijn gemaakt. Er zit heel veel stress bij: het stressniveau ligt ergens tussen een bom ontmantelen en open-hart-chirurgie. Er zit veel verdriet bij: teleurstelling bij het verdict van de jury en hartenpijn als vrienden het programma moeten verlaten. Deelnemen is belangrijker dan winnen, maar winnen is ook wel fijn. Wij verlieten de studio zonder medailles, de winst met de Hover-Car tellen we écht écht écht (uit bouwers-trots) niet mee. Maar dat is het enige pijnpunt.
David en ik zijn zo fier op onze prestatie. We hadden al helemaal niet gedacht door de préselecties te komen, er schreven zich naar verluid 1800 duo’s in, 70 duo’s kwamen naar de castingsdagen. Op een middag belde een medewerker dat we erbij waren, bij de acht teams, ik vergeet nooit waar en wanneer je belde Jolien! David en ik hebben heel veel geluk gehad. Geluk omdat we elkaar vonden, letterlijk en figuurlijk, als mens en als bouwer. Geluk omdat ons gezin het toeliet ons effe 5 onafgebroken weken in het verre Hilversum te storten op onze hobby. Geluk omdat onze werkgever ons steunde in dit engagement en ons zoveel verlof gunde. Geluk omdat we door de castingdagen heen kwamen. Geluk omdat we vanaf dag één zo een prachtige vriendschapsklik hadden met de andere duo’s. Jullie hebben onze harten veroverd.
David en ik zijn fier op onze bouwwerken. We hebben steeds de opdrachten benaderd met wat in onze harten lag, met wat in onze capaciteit lag, de lat voor onszelf steeds hoger gelegd en de insteek van de AFOL vertegenwoordigd. Als dat niet in de lijn van de verwachtingen van de Brickmaster lag, dan was dat maar zo. Wij deden van meet af aan mee voor onze persoonlijke en creatieve ontplooiing, we deelden inspiratie en bouwtechnieken met de andere duo’s en droegen sportiviteit boven eerzucht in het vaandel. We zijn dankbaar dat we dat voor elkaar en met elkaar hebben kunnen doen.
We zijn de week na de thuiskomst moeizaam doorgekomen. We hebben veel slaap ingehaald, vrouw en kinderen geknuffeld. Een doktersbezoek leerde met dat mijn cholesterolgehalte piekte en mijn vitamine D alarmerend laag zat. Ik had de intensiteit van TV maken zwaar onderschat. Het duurde een vijftal dagen eer ik weer wat dagritme hervond. De bubbel van het groepsgevoel missen, de adrenaline rush afkicken, het gezinsleven hervinden: het was een grote aanpassing terug naar het gewone leven.
En ja, daar zat in die week ook wat Lego bij hoor, we raken het Deense steentje nooit van ons leven beu. Legomasters is een fantastisch avontuur geweest en staat als een heerlijke ervaring getatoeëerd in mijn hersenpan. Ik zou het meteen weer doen, met alle bijwerkingen erbij.
Er zijn inschrijvingen voor seizoen 2 gestart. Een goede raad? DOEN! ... See more
